Światło po zmierzchu – Żaneta Pawlik

„Od tego jaki dom stworzymy naszym dzieciom, zależy ich przyszłość.”

Dwa różne światy – uznanej aktorki, której kariera zaczyna lekko hamować i meandrować na boczne tory oraz outsidera, borykającego się z bolesną stratą, egzystującego w rytm natury, z dala od zgiełku współczesności.

Julia i Kosma.

Pewnie nigdy nie spotkaliby się, gdyby Julia nie odnowiła swojej przyjaźni ze szkolną koleżanką, Bożeną. Gdyby nie musiała szukać ukojenia i ucieczki przed skomplikowanymi sprawami rodzinnymi i zawirowaniami zawodowymi.

Z jednej strony powierzchowność i wyrachowanie świata związanego z show-biznesem, z drugiej poszukiwanie wyciszenia i sensu życia w leśnej głuszy.

Czy zderzenie tak bardzo odmiennych rzeczywistości ma szansę na dialog i współistnienie?

Bardzo dobra współczesna obyczajówka. Daleka od sztampowości, a bliska życiowych dylematów, które mogą dosięgnąć każdego z nas. Kryzys w małżeństwie, trudności w porozumieniu między rodzeństwem, nieoczywiste przyjaźnie, zderzenie z nieuchronnym starzeniem się rodziców i następująca w związku z tym zamiana ról w relacjach starsi rodzice – dorosłe dzieci. I jeszcze strata… niewypowiedzianie trudna strata…

Niezmiennie od debiutu pani Żanety Pawlik jestem pod wrażeniem dojrzałego pióra autorki. Jedynie relacja, która połączyła Teresę (siostrę Julii) i Renatę, wolontariuszkę z domu opieki, wydała się mi nie do końca przekonująca. Literaturę filtrujemy przez pryzmat własnych doświadczeń, przekonań i może dlatego ów wątek nie trafił w moje serce?

Ujęła mnie postać koleżanki Julii – Bożeny. Autentyczna, bez kompleksów, prawdziwa, wyważona, pogodzona z samą sobą i zwyczajnie szczęśliwa na drodze, jaką wybrała. O takich kobietach zwykle mówimy potocznie „fajna, życiowa babka”.

Otwarte zakończenie inspiruje do przemyśleń.

Polecam powieść fanom polskich, współczesnych obyczajówek, z realnymi bohaterami, z których życiorysami czytelnikowi łatwo się utożsamić.

Za egzemplarz książki dziękuję pięknie Autorce
oraz Zysk i S-ka Wydawnictwo