Życie to wspomnienia. Piękne są ukojeniem, o trudnych pragniemy zapomnieć… Każde budują tożsamość, są świadectwem sensu istnienia człowieka. A jeśli je tracimy?
Dajcie się zaprosić do wyjątkowego studia fotograficznego. Miejsca, które jest transferem między życiem i śmiercią. Swoistą „poczekalnią”, z której po śmierci, bohaterowie powieści wyruszają w dalszą drogę do… no właśnie: dokąd?
Powieść ma formę powiązanych ze sobą opowiadań, w których zobrazowane są losy trzech bohaterów: pani Hatsue, Szczura i Mitsuru. Z pomocą fotografa wspomnień pana Hirasaki, przeglądają zdjęcia ze swojego życia – jedno z jednego dnia. Im dłuższe życie za nimi, tym więcej zdjęć i więcej wspomnień. Brak chociaż jednej fotografii oznacza brak wspomnienia. Pan Hirasaka, umożliwia im podróż w czasie i powrót do utraconego wspomnienia, aby uwiecznić go na fotograficznej kliszy. Ponownie przeżyć ów dzień.
Przepiękna, kameralna opowieść. Pomimo tematu śmierci, budująca. Poruszająca serce i wywołująca refleksje nad własnym życiem.
Jakie zdjęcia pozostaną po moim życiu? Po każdym jego dniu?
Coraz bardziej jestem ciekawa współczesnej literatury japońskiej. Niewielka forma, nieprzegadana treść, a tak bardzo emocjonalna.
Pozwolę sobie na osobistą dygresję.
Do sfotografowania powieści wykorzystałam najstarsze zdjęcia z domowego archiwum. Są na nim moje młode wówczas Babcie – Leokadia i Gertruda – w latach 40. XX wieku. Fotografia najstarsza, zbiorowa wykonana w 1932 roku, z komunii babci Leokadii, w kontekście tej książki jest ikoniczna. Jej wizerunek został uszkodzony… wiem, że Babcia tutaj jest, ale niestety na wydartym skrawku papieru fotograficznego… Zatarte wspomnienie żyjące we mnie.
Opowiadanie historii za pomocą fotografii to magia, której ulega człowiek od ponad 180 lat, od dnia pierwszego, publicznego pokazu dagerotypu, metalowej płytki z utrwalonym obrazem, przez jego twórcę Louisa Jacques'a Daguerre'a.
Ulegnijcie tej magii i Wy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz