Niewielka objętościowo powieść z – moim zdaniem – nie do końca wykorzystanym potencjałem. Lekka, idealna jako przewietrzenie głowy po jakiejś trudnej lekturze, albo na podróż. Sprawdzi się na wakacje. Wiele wątków jest niezgłębionych, ale może to dlatego, że to tak naprawdę mini powieść.
Pomimo ogólnego wrażenia banalności, a może uczucia, że już gdzieś coś podobnego znajdywałam w innych książkach (ot choćby nieśmiertelny, sentencjonalny Paulo Coelho), przemówiła do mnie idea tej historii – czerpanie życiowych mądrości od kotów. Szczególnie, że sama mam kota i naprawdę charakter tych zwierząt jest w książce świetnie oddany. Ja też uczę się od swojej kotki dystansu do świata :)
Pozornie banalna historia: czterdziestoletnia Nagore po powrocie z Anglii do Barcelony postanawia zmienić coś w swoim życiu. Trafia do nowo otwartej kociej kawiarni, którą rozpoczyna prowadzić pochodząca z Japonii Lucia.
Spróbujcie i wy poszukać razem z Nagore swojego „igikai” – czyli według japońskiej terminologii czegoś, co dodaje nam skrzydeł i sprawia, że codziennie rano ma się ochotę wstać z łóżka. Czasem tłumaczy się to jako „pasja” albo „cel życia”.
Polecam :)
Cytaty:
„Tak bardzo przywykliśmy do działania, ze oduczyliśmy się od bycia.”
„Marnujemy zbyt dużo energii, próbując być kimś, kim nie jesteśmy, i udając emocje, których nie czujemy.”
„Zaakceptuj siebie taką jaką jesteś, a nie będziesz potrzebowała aprobaty ze strony innych.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz